Bystrzyca Dolna jest zaliczana do najstarszych wsi powiatu świdnickiego. Po raz pierwszy została wymieniona w dokumencie w 1149 r. Przez całe wieki aż do 1898 r. nosiła nazwę „Bystrzyca Polska”, dopiero sto lat temu zmieniono nazwę na „Bystrzyca Dolna”. Przez całe średniowiecze wieś należała do kolejnych rycerzy.

W XV wieku właściciel Bystrzycy Polskiej – Hans von Sachenkirch ufundował i wybudował kaplicę poświęconą Trzem Królom. Zachował się zapis o odpustach udzielonych pielgrzymom, którzy nawiedzą tę kaplicę. Niestety, obecnie nie zachował się po niej żaden ślad.

W 1836 r. bogaty rolnik Seeliger podarował kawałek ziemi z przeznaczeniem na cmentarz, a właściciel majątku w Bystrzycy Dolnej – baron Aleksander von Reitzenstein ufundował mur okalający cmentarz. Przez 70 lat chowano zmarłych na tym cmentarzu bez kaplicy pogrzebowej.

Dopiero w 1910 r., kiedy rodzina von Reitzenstein przygotowywała się do obchodów 100-lecia przejęcia majątku w Bystrzycy Dolnej, rozpoczęto budowę kościółka, który miał służyć jako dom przedpogrzebowy. Miał o długość 15 m, szerokość 7 m. Nad nim wznosiła się murowana wieża o wysokości 24 m nakryta pozłacanym hełmem. Była to świątynia ewangelicka. Pierwsze nabożeństwo luterańskie odprawiono w sobotę 10 czerwca 1911 r.

Po drugiej wojnie światowej świątynię zaadoptowano jako kościół katolicki pw. św. Józefa Oblubieńca NMP. Kościółek został rozbudowany w 1998 r. w stylu neobarokowym. Nie został jednak wpisany do rejestru zabytków.