Najstarsza wzmianka o miejscowości Bystrzyca Górna oraz o kościele pochodzi z XIV wieku. Otóż w księdze sądowniczej miasta Świdnicy znajduje się zapis z roku 1318 o włamaniu do kościoła w Bystrzycy, którego dokonało kilku mieszkańców.

W XVI wieku, rycerz von Seidlitz, właściciel wioski, przeszedł na wyznanie luterańskie – a wraz z nim cała wieś. W ten sposób kościół stał się świątynią ewangelicką. W następnym wieku, duże zasługi dla kościoła położył właściciel tutejszego majątku: Wiglas von Schindel. Miał on trzy żony. Ze wszystkimi miał łącznie 20 dzieci. To właśnie on dobudował do budynku kościoła wieżę, zwieńczoną cebulastym hełmem, którą ukończył w 1617 roku. Na zewnętrznych ścianach kościoła znajdują się epitafia jego, jego żon i dzieci.

Po wojnie trzydziestoletniej kościół odebrano ewangelikom i przekazano na własność katolikom. Jednak ze względu na małą liczbę wiernych Bystrzyca Górna stała się filią parafii w Lutomii. Dopiero w 1852 r. nastąpiła reaktywacja parafii i dwa lata później nastąpiła rozbudowa świątyni w stylu neogotyckim. W 1966 r. kościół wraz z wyposażeniem został wpisany do rejestru zabytków województwa dolnośląskiego.

Na wieży kościoła, pod krzyżem, widać chorągiewkę z napisem „1617” – wtedy to zbudowano wieżę i rozbudowano gotycki stary kościół z XIV wieku.